Kendo is een vorm van Japans zwaardvechten en kent zijn oorsprong bij de samoerais van de 16de eeuw. Ken betekent “het zwaard”, do is “de weg”. Kendo betekent dus letterlijk ‘weg van het zwaard’. Centraal in de kendotraining staat de vorming van geest en lichaam en het bevorderen van een sterke wilskracht.  Een kendoka (beoefenaar van kendo) gebruikt slechts weinig kracht, ondanks de hevigheid van de aanvallen en de luide kiai (de kreet). Veel belangrijker zijn de technieken waarmee de slag wordt gegeven, de controle over vingers en polsen en de gecombineerde beweging van benen en lichaam.

De Japanse Kendo Federatie formuleert de doelstelling van kendo als volgt: ”Het hoog houden van de menselijke eer en waardigheid en het altijd streven naar zelfverwezenlijking”.

Beginnende kendoka’s trainen met een shinai (6), een zwaard gemaakt van 4 bamboelatjes die op ingenieuze wijze aan elkaar zijn bevestigd. Voor de kata’s (individuele stijfoefeningen met een reeks vastgelegde bewegingen) gebruikt de kendoka een bokken, een zwaard uit solide hout, meestal eikenhout. Vergevorderde kendoka’s trainen met een katana of stalen zwaard.

Kendo wordt blootsvoets beoefend op een parketvloer. Kendoka’s dragen een hakama (5) (de broekrok) en keikogi (2) (de vest). Pas in een later stadium komt de uitgebreide beschermkledij de bogu (het harnas) er bij.  De bogu is de verzamelnaam voor de verschillende onderdelen die in welbepaalde volgorde worden aangedaan en bestaat uit de do (3), tare (8), kote (4 en 7) en men (1). Vooreerst wordt de tare (de lendenbeschermer) omgebonden. Vervolgens wordt de do (de borstbeschermer) over de schouders op de rug vastgeknoopt.  Het haar wordt bedekt met de tenugi (het katoenen hoofddoekje). Daarna wordt de men (de helm) over het hoofd geschoven en in de nek vastgeknoopt. Tenslotte worden de handen beschermd door de kote (de handschoenen) en gewapend met de shinai is men klaar voor de training of het duel.